Land in zicht!

We komen vandaag aan in Trogir, Kroatië. Onze thuishaven voor de aankomende maanden. We zijn 4 weken onderweg geweest van Barcelona, via Menorca, Sardinië, Sicilië en de laars van Italië naar het prachtige Kroatië. Ik ben blij dat we er zijn. Het was een mooie reis, maar nu is het ook fijn even niet meer elke dag ergens heen te hoeven.

Het onderweg zijn heeft steeds anders aangevoeld. Soms vliegen de dagen en uren voorbij en soms lijkt het eindeloos te duren voordat je bent op de plek waar je wilde komen. Mij is opgevallen dat de stukken die we zonder land in zicht voeren sneller leken te gaan. Dat waren de oversteekjes die 24 uur of langer duurden. De laatste dagen hebben we steeds land in zicht en hoewel we kleinere stukken afleggen, lijken ze toch langer te duren.

Het lijkt mij dat als elke tussenstap van de route die je aflegt naar je doel te zien is, je die route bewuster aflegt. Je ziet waar je bent, hoeveel je hebt afgelegd en wat je nog moet doen om bij je doel te komen. Dat kan prettig zijn. Het maakt de route bewust. Maar het kan ook langer duren, juist omdat je zo bezig bent met de reis.

Het zou zo kunnen zijn dat als je onderweg af en toe even het land uit zicht raakt, je in een meer ontspannen zijn terecht komt. Je bent wel onderweg en je koers staat, maar je laat elke stap van de route even los. De tijd lijkt sneller te gaan en je bent niet steeds bezig met je route, maar meer aan het zijn in het moment. Zo was het in ieder geval op deze route bij ons aan boord.

Voor allebei de manieren lijkt me iets te zeggen. Soms even precies weten hoever je nog van je doel af bent en hoe lang het nog duurt en soms vooral even het land uit zicht laten gaan. Er even op vertrouwen dat je de goede richting opgaat en drijven op de golven…..