Diep in mijn eigen verdwaald zijn, zorgen, beslommeringen, emoties, piekeren, zie ik het niet. Ik zie niet wat er nodig is, ik zie niet waar ik heen ga, ik zie niet hoe het verder moet, ik zie niet waarom….ik zie het niet!! Het is een grote brei van allerlei….tja, allerlei wat eigenlijk? Het is een grote brei allerlei, laat ik het daarbij houden.
Ik zie het altijd pas weer als ik afstand neem. Als ik het moeten en het doen loslaat en even ga wandelen, uit het raam staren of mediteren. Dan zie ik waar ik naartoe moet, wat ik te doen heb, wat mijn pad is. Welke richting mijn leven nu eenmaal heeft, of ik nu in die richting beweeg, of niet.
Want zo zie ik het: ieders leven heeft een duidelijke rode draad. Een bedoeling. Een pad naar jou zelf toe. Je kan en hoeft niets anders te worden dan steeds meer jezelf en ik geloof dat het leven, het Alles, ons daar altijd bij helpt. Het is een liefdevolle richtingaanwijzer die ons door wat we meemaken, ervaren, voelen, steeds laat weten wat er aan de orde is om nog meer ons puurste zelf te worden.
Ken je dat? Als je weer overzicht hebt, afstand neemt van waar je middenin zit, dan is het ineens glashelder. Niet te missen en zo logisch. Ik moet er altijd weer heel hard om lachen als ik daar weer ben (niet als ik nog middenin mijn dwaling en niet-weten zit). Dan zie je de richtingaanwijzers in het leven ineens weer heel helder.
Zo ging het met mijn recente nieuwe focus op spiritueel ondernemers. Het was eigenlijk al heel lang zoooo duidelijk! Er bleven maar ondernemers op mijn pad komen. Ik bleef maar gesprekken houden over missies, over marketing, over jezelf in de wereld zetten, over zichtbaarheid, over de Nieuwe Tijd en wat die van ondernemers vraagt. En toch…zag ik het een lange tijd niet. Wilde ik het niet zien. Ik wilde eigenlijk ontsnappen aan hetgeen ik echt te doen heb. Aan mijn missie.
Dat is ook niet onbekend onder lichtwerkers, starseeds, spiritueel ondernemers: iets in ons wil er ook aan ontkomen. Omdat het natuurlijk ook een verantwoordelijkheid met zich meebrengt. En zolang je niet doet waar jij als enige ‘antwoord op kan geven’, kan je nog even wegkruipen. Die voelde ik dus ook. Het is ook echt eng de richting in te slaan waarvan het Alles heel goed weet dat het jouw richting is.
Gelukkig heb ik ook diep vertrouwen. Vooral als ik vanuit het overzicht de richtingaanwijzers van het leven zie. Dan voel ik me zo liefdevol de goede kant op geduwd. Soms met lieve, zachte, grappige duwtjes en soms met veel duidelijkere, hardere duwen. Maar altijd met het doel mij mijn richting op te sturen. Zo mooi.
Je gaat het zien als je het doorhebt. Of je gaat het doorhebben als je het ziet. Niet aan te ontkomen. Jouw missie, jouw pad, jouw richting, jouw rode draad. Maar dus eerst afstand nemen. Overzicht. Uit het gedoe. Dus ik ga nu even naar buiten…..jij?