Afgelopen week publiceerde ik op NieuweTijds een video, in plaats van een artikel van mijn hand. De video is goed bekeken en er kwamen fijne reacties op. Ik was zichtbaar. Zichtbaarheid is een interessant ding, zeker voor ondernemers die hun missie de wereld in willen zetten met een bloeiende praktijk.
Hoewel ik weet hoe belangrijk het is voor mijn bedrijf dat mijn video’s goed bekeken worden, voel ik dat werkelijk zichtbaar worden daar niet over gaat. Het gaat over het moment dat ik een video opneem. Het gaat over het mezelf zichtbaar maken. Mezelf laten zien. Op dat moment kom ik al mijn innerlijke kinderen tegen die pijn hebben op er mogen zijn, op gezien worden, op ruimte innemen, gehoord en begrepen worden.
Als ik op dat moment van opnemen afgestemd ben op mijn ware zelf, dan kan ik de innerlijke kinderen koesteren en sussen. Dan breng ik zoveel mogelijk van mijn ware zelf over op het beeld en blijven de innerlijke kinderen stil.
Dan weet ik ook weer dat als ik me niet gezien voel, ik me niet laat zien. Want het gaat er niet om of je gezien wordt door de ander, maar of je jezelf ziet. In al jewaarachtigheid. Met al je imperfectie, in al je grootsheid. Dan laat je jezelf zien precies zoals je bent, zonder de innerlijke kinderen te willen verstoppen. En dát zien je klanten. Daar gaan ze op aan. Waarachtigheid.